جلسه گردهمایی هدف با شرکت تعدادی از دوستان شرکت‌کننده در دوره‌های قبلی هدف و با حضور استاد عباس شانه سازان با هدف پیشرفت سنجی و رفع اشکال و پاسخ‌گویی به سؤالات عزیزان هدفمند اسطوره‌ای در روز جمعه 27 مهر 97 در محل گروه آموزشی اسطوره سازان برگزار شد.
در ابتدای جلسه دوستان از پیشرفت‌های خود صحبت کردند و سؤالاتی را که داشتند مطرح کردند.
دوستی پرسید: وقتی به اهدافمان می‌رسیم چکار کنیم؟
استاد شانه سازان در پاسخ گفتند: همه ما انسان‌ها در شروع در یک نقطه هستیم، پس آموزش دیدن و هدف‌گذاری رشد می‌کنیم و وقتی به هدف خود می‌رسیم به دلایل مختلف مثل غرور دست از آموزش می‌کشیم، دچار روزمرگی می‌شویم و به‌تدریج با سقوط می‌کنیم. پس باید خیل مراقب باشیم، وقتی‌که به اهداف خود می‌رسیم باید بررسی کنیم آیا آن هدفی که به آن رسیده‌ام را هنوز هم می‌خواهم یا نمی‌خواهم؟
- اگر آن را می‌خواهم باید آن را حفظ کنم. حال برای حفظ آن چکار کنم؟ اگر می‌خواهم آن را ارتقا ببخشم چه‌کاری باید انجام دهم؟
- اگر آن را نمی‌خواهم باید آن را حذف کنم. حال برای حذف آن چه باید بکنم؟ چه چیز جایگزینی باید برای آن پیدا کنم؟
نکته خیلی مهم این است که در هر دو صورت باید بهای آن را بپردازیم.
دو عامل تأثیرگذار در موفقیت
- عادت به موفقیت: به این معنی که ما باید یاد بگیریم در لحظه زندگی کنیم، موفقیت‌های کوچمان را ببینیم، بابت آن‌ها شکر گذاری کنیم و بدانیم که هر موفقیت کوچک یک پازل از موفقیت بزرگ است و باید با شکر گذاری قدر آن را بدانیم. بسیاری فکر می‌کنند که موفقیت رسیدن به یک نقطه است درحالی‌که این یک تعریف اشتباه از موفقیت است. موفقیت مجموعه‌ای از شدن‌ها و نشدن هاست و مجموعه‌ای از موفقیت‌ها و شکست‌هاست و حرکت در مسیر است و هر آنچه را که در این مسیر کسب می‌کنیم موفقیت ماست. اگر شکستی باشد یک تجربه جدید است و اگر موفقیتی باشد یک دستاورد جدید. پس در هر دو صورت یک موفقیت است.
- باور به موفقیت:اگر در ذهن خود باور ندارید که نمی‌توانید موفق باشید ، و باور نداشته باشید که نمی‌توانید به اهدافی که برای خود تعیین کرده‌اید برسید به‌احتمال خیلی زیاد دررسیدن به اهدافتان ناکام خواهید ماند.
بزرگ‌ترین مسئله ما انسان‌ها عدم اطمینان ما به خودمان است. ما نه به خودمان و نه به جهان هستی که خدا خلق کرده اطمینان نداریم، به پتانسیل‌های درونی خودمان باور نداریم و چون آن‌ها را باور نداریم دیگران مقصر می‌دانیم پدر، مادر، همسر، فرزند، دوستان، جامعه، دولت و همه عالم را مقصر می‌دانیم اما هیچ نگاهی به درون خودمان نداریم.
